Ég hljóður spyr þig.
Hver er leikur þinn,
Þú hrokafulli
róttæklingur minn?
Gegn órétti var allt
þitt mikla geð.
En óréttlæti sjálfur
stóðst þú með.
Gegn valdníðingum
var þín heita trú.
En valdníðinga
sjálfur styður þú.
Og færa vilt þú
frelsi á hærra stig.
En fyrir einræðinu
beygir þig.
Og fyrir sannleikanum
berst þú best.
En blekkingunum
sjálfur hampar mest.
Og hræsni slík
og heimska valda því,
að harmleik mannfélagið
breytist í.
Ég hlýt að spyrja.
Hver er leikur þinn,
þú hrokafulli
róttæklingur minn?
–
En hræðilega einfalt
er það svar,
því alræði þín leynda
hugsjón var.
Um fólksins vald
hér hæst nú hrópar sá,
sem hyggst þar sjálfur
yfirráðum ná.
En veruleikinn
vonum þínum brást,
því verksins menn
þeir smáðu þína ást.
Og alþýðan hún vildi ei
vininn sinn,
og vildi á alþing
fremur senda, – hinn.
Þig dreymir því
að sigri alræðið,
og innleitt getir
þú hinn nýja sið.
Þá almenningur
mætti eiga sig.
hann ekki skipti máli
fyrir þig.
En fánýt gleði
finnst mér bylting sú,
því fyrsta máltíð hennar
yrðir þú.
Gunnar Dal, 1923-2011, Söngljóð um vinstrisinnaðan hugsjónamann, II og III, birt í Öld fíflsins, 1981.