Vefþjóðviljinn 15. tbl. 19. árg.
Margt af því sem sagt er og jafnvel gert er nú til dags er gert með vísan til þess að draga þurfi úr útblæstri koltvísýrings (CO2). Stóru rökin í nýlegri umræðu um rafbílavæðingu voru til að mynda þess eðlis. Sömuleiðis í „vetnisvæðingunni“ um árið, sem fór út um þúfur eftir óheyrilegan kostnað skattgreiðenda.
Haraldur Sveinbjörnsson verkfræðingur skrifar grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann bendir á að líklega sé best að bíða með stórkostlegar áætlanir um að að kaupa rafbíla til landsins þar til þeir verði á viðráðanlegu verði og samkeppnishæfir við aðra bíla að öðru leyti. Haraldur segir Íslendinga ekki hafa efni á því að niðurgreiða hvern rafbíl um milljónir króna líkt og Norðmenn hafi gert.
Svo skrifar Haraldur:
Ef raunverulegur áhugi er fyrir því að draga úr CO2-mengun bendi ég á að 2009 kom út skýrsla hjá umhverfisráðuneytinu um hvernig draga mætti úr CO2-mengun og skoðaðir 38 möguleikar. Rafbílavæðing var sú þriðja kostnaðarsamasta á eftir vetnisbílum og léttlestakerfi. Það sýnir ef til vill hugsunarhátt okkar Íslendinga að þessar þrjár dýrustu aðgerðir (kostnaður á CO2-tonn) hafa vakið mestan áhuga pólitíkusa, blaðamanna og náttúruverndarsinna.
Já auðvitað vilja íslenskir stjórnmálamenn ekkert annað en það dýrasta. Í þessari skýrslu umhverfisráðuneytisins var kostnaður við blöndun lífolíu í Dieselolíu raunar stórlega vanmetinn miðað við þau ósköp sem Íslendingar hafa þurft að þola vegna innflutnings á lífolíum undanfarið ár. Líklega er kostnaðurinn á hvert tonn CO2 ekki nokkur þúsund krónur heldur nokkrir tugir þúsunda króna.
Þannig að líklega hafa þeir náð að tryggja landsmönnum dýrasta kostinn og minnsta ávinninginn enda er vetnisstrætóinn kominn á safn austur í sveitir og léttlestin hefur ekki enn létt á pyngju skattborgarans.