Miðvikudagur 4. febrúar 2009

E

Forseti Íslands veitir Kaupþingi verðlaun að faglegum ráðum Gylfa Magnússonar.

ins og menn muna fékk Baugur útflutningsverðlaun forseta Íslands í fyrra. En Baugur er ekki eina útrásarfyrirtækið sem hefur fengið þá maklegu viðurkenningu. Örfáum misserum áður fékk annað fyrirtæki, Kaupþing banki, þessi sömu verðlaun.

Það var fámenn dómnefnd sem ákvað að verðlauna Kaupþing fyrir þátt þess í útrásinni. Við afhendingu verðlaunanna kom fram hjá nefndinni að „Kaupþing banki fær verðlaunin fyrir þann árangur sem fyrirtækið hefur á skömmum tíma náð á þróuðum mörkuðum erlendis. Fyrirtækið fer fremst í öflugri útrás íslenskra fjármálafyrirtækja og hefur vakið athygli fyrir framsækinn og arðbæran rekstur. Djörfung og dugur einkenna fyrirtækið, starfsmenn þess og stjórnendur. Vöxtur fyrirtækisins hefur verið mjög ör undanfarin ár og hefur það gegnt lykilhlutverki í fjárfestinga- og viðskiptabankastarfssemi hér á landi. Síðustu ár hefur bankinn stóraukið starfsemi sína á erlendri grundu með stofnun dótturfélaga og kaupum á fjármálafyrirtækjum.“

Kaupþing fær hér mikil verðlaun fyrir ákafa útrás og gríðarlegan vöxt sinn. Dómnefndin var fámenn en góðmenn og til að tryggja að fagleg sjónarmið réðu en ekki pólitískt ábyrgðarleysi og spilling, var fenginn fulltrúi viðskipta- og hagfræðideildar Háskóla Íslands í nefndina. Það var að sjálfsögðu enginn annar en Gylfi Magnússon dósent sem settist í dómnefndina og verðlaunaði Kaupþing fyrir mjög öran vöxt og ákafa útrás, alnafni Gylfa Magnússonar baráttumanns, sem hefur í snjöllum útifundarræðum krafist þess að allir þeir sem einhvern þátt áttu í að illa fór í efnahagslífinu, haldi sig fjarri öllum „björgunaraðgerðum“, og er jafnframt alnafni þess Gylfa Magnússonar sjáanda, sem fréttamenn segja jafnan að hafi séð allt fyrir, varað eindregið við útrásinni og einkum barist gegn stækkun bankanna.

• Steingrímur J. Sigfússon er enn bálreiður af því að ráðherra í starfsstjórn hafi leyft veiðar á langreyði. Sjálfur hamast Steingrímur í bráðabirgðaminnihlutastjórn fram að kosningum við að breyta öllu sem hann getur og jafna reikninga hvar sem hann kemur því við. Og er aldrei spurður um samhengi þessa.
   
• Magnað hvernig menn geta farið í hringi við að ásaka Seðlabanka Íslands – fyrst áttu viðskiptabankarnir að hafa farið á hausinn af því að bankinn vildi ekki hjálpa þeim af því að einn bankastjóranna væri illmenni sem hataði góðu útrásarstrákana. Næst finna sömu menn út, að hér hafi allt farið norður og niður af því að seðlabankinn hafi verið á fullu að ýta undir vondu útrásarkallana, vini sína. Sömu menn, og hafa árum saman haldið því fram að einn seðlabankastjóranna hafi viljað tjóðra öll góðu útrásarfyrirtækin, hamast nú í því að vondu útrásarfyrirtækjunum hafi verið gefinn allt of laus taumur – og sé það líka sama manni að kenna.
   
• Ef að Davíð Oddsson hefði ekki orðið seðlabankastjóri heldur veðurstofustjóri, þá hefði skýring álitsgjafa og fréttamanna á bankahruninu orðið sú, að erlendir fjárfestar hefðu verið á leiðinni hingað með lánsfé – en hætt við af því að spáin hefði verið svo slæm.
   
• Um 90.000 manns keyptu hlut í Búnaðarbanka Íslands þegar einkavæðing hans hófst. Sömu menn, og finnst það ekki dreifð eignaraðild, telja þúsundmanna fund í Háskólabíói vera „þjóðina“.
   
• Ef rýnt er í þjóðarpúls Capacent í janúar ásamt skoðanakönnun sem Stöð 2 birti í gær má ljóst vera að vinstri grænir stefna rétt eina ferðina í að vinna mikinn kosningasigur – nokkrum mánuðum fyrir kosningar. Áður hafa þeir leyst sigurlaunin út í vanstillingu yfir klámi, þegar þeir voru fremstir í flokki þeirra sem komu í veg fyrir að erlendir klámframleiðendur tækju sér hlé frá störfum og færu á hestbak á Íslandi. Svo voru það bindi- og hlutverkaleikir með vinnuvélum á hálendinu. Nú fór vinningurinn á bálköstinn á Austurvelli.
   
• Jóhanna Sigurðardóttir hefur skrifað og beðið seðlabankastjórana þrjá um að segja upp störfum, án þess að nefna nokkuð sem þeir eiga að hafa gert af sér í starfi. Enginn veltir fyrir sér einu, sem þó blasir við. Ef Jóhanna Sigurðardóttir hefði í raun verið að hugsa um „orðspor Íslands og trúverðugleika bankans“, hefði hún þá ekki byrjað á því að ræða við bankastjórnina og fá afstöðu hennar þannig fram? Hefði hún þá tilkynnt erindi sitt í Kastljósi og birt bréf sitt á netinu daginn eftir? Er ekki augljóst, að þessi aðferð hennar er hugsuð til heimaáróðurs en einskis annars?