Flestir eru hlynntir velferð og velmegun. Menn greinir hins vegar á um hvernig tryggja má almenna velmegun. Þeir eru enn til, þótt þeim fari fækkandi, sem telja að ríkisrekstur og viðamikil skömmtunarkerfi á vegum ríkisins séu besta leiðin að þessu marki. Þeim hefur hins vegar farið fjölgandi sem átta sig á því að umfangsmikið ríkisbákn og ofvaxið velferðarkerfi ríkisins eru hemill á almenna velmegun. Þrátt fyrir að hinir síðarnefndu hafi haft rétt fyrir sér voru það lengst af – og eru enn – hinir fyrrnefndu sem voru kenndir við velferðarmál og eignuðu sér þau. Vinstri menn hafa alla tíð útnefnt sjálfa sig rétthafa velferðarmála án þess að fyrir því sé nokkur innistæða.
Flestir segjast einnig bera hag umhverfisins fyrir brjósti. Það má þó ekki síður skipta öllum þessum umhverfissinnum í tvo hópa. Annar vill víðtæk ríkisafskipti, reglugerðir, boð og bönn og alls kyns eftirlitsstofnanir til að gæta umhverfisins. Hinn vill virkja markaðsöflin til að gæta umhverfisins með skýrt skilgreindum eignarrétti og minni opinberum afskiptum. Það kemur ekki á óvart að hinir fyrrnefndu hafa tilnefnt sjálfa sig sem umhverfissinna og náttúruverndarmenn.
Hér starfar jafnvel stjórnmálaflokkur sem kennir sig við umhverfismál. Flestir liðsmanna hans voru áður í bandalagi sem kennt var við alþýðuna þótt stefna þess hafi reynst andstæð hagsmunum hins almenna manns. Nú hefur umhverfið verið tekið traustataki og allir sem andvígir eru víðtækum ríkisafskiptum og opinberri forsjá umhverfismála eru umhverfissóðar og vilja spilla náttúrunni sem mest þeir geta. Flokksmenn eru sjálfir miklir umhverfissinnar og náttúruverndarmenn – að eigin mati.