M erkilegt hvað menn geta kúvent.
Þessa dagana berjast vinstrigrænir blóðugri baráttu fyrir hugðarefnum krata: Evrópusambandsaðild og því að alls ekki megi mótmæla því að íslensk alþýða beri ábyrgð á skuldum einkabanka útrásarvíkinga. Þetta gera þingmenn vinstrigrænna svo lengi sem sumir þeirra fá að vera ráðherrar en aðrir nefndaformenn.
Fyrir aðeins þremur mánuðum vildi þessi sami flokkur hreinlega banna vændi.
Merkilegt hvað menn geta kúvent.
A lveg er þetta magnað. Samfylkinguna hefur alla sína ævi dreymt um að koma Íslandi í Evrópusambandið og stjórnmálafræðingum sínum til Brussel. Annað mál sem Samfylkingin hefur talað mikið um er „beint lýðræði“ og þjóðaratkvæðagreiðslur. Nú vill svo skelfilega til, að þingmenn annarra flokka eru svo heillum horfnir að þeir bjóðast til að leyfa Samfylkingunni að láta lífsdrauminn rætast og senda inngöngubeiðni til Brussel, að því einu tilskildu að hún láti hinn drauminn líka rætast og haldi þjóðaratkvæðagreiðslu, en nei, þá skelfur hún og nötrar og forsætisráðherrann hótar stjórnarslitum.
Og vinstrigrænir beygja sig enn og aftur.
Það hlýtur nú að taka á fyrir vinstrigræna að vera alltaf að beygja sig fyrir krötunum. Væri ekki ráð, næst þegar þeir beygja sig, sem ekki bíður lengi, að þeir spari sér þá óþægilegar en tilgangslausar hreyfingar og láti vera að rétta sig upp aftur?
MM aðurinn sem vinstrigrænir lúta nú í öllum helstu málum, Össur Skarphéðinsson, hefur upplýst hvað ráðuneyti hans telji vera kostnaðinn af viðræðum við Evrópusambandið. Hann reyndist vera 990 milljónir króna. Ekki milljarður, nei 990 milljónir króna. Jafnvel í kostnaðarmati við aðildarviðræður er hægt að koma sýndarmennsku að.
Í samtali við fréttamann sá Össur eina leið til að kostnaðurinn yrði minni. Að fá styrk til viðræðnanna frá… Evrópusambandinu. Ætli einhvern tíma komi vandamál sem Samfylkingin telur sig ekki geta helst leyst með því að fara á hnjánum til Evrópusambandsins?
Og þetta er nú líka ákveðin vísbending hversu hnarreist og sjálfstæð þjóð Íslendingar verða í samningaviðræðum sem Össur Skarphéðinsson stýrir. Hann ætlar að byrja með betlistaf og fá styrk frá „viðsemjandanum “til viðræðnanna sjálfra. Ætli það verði meiri karlmennskubragur á öðrum kröfum? Hvort ætli þeir í Brussel hugsi: „Jæja, hér er þó kominn stoltur maður sem ekki lætur niðurlægja þjóð sína“ – eða þá: „Nei sko, Össur Skarphéðinsson kominn til samninga.“
D ettur einhverjum í hug, öðrum en Siv Friðleifsdóttur og Guðmundi Steingrímssyni, að Samfylkingin muni nokkurn tíma telja aðildarsamninga svo óhagstæða að ekki verði að þeim gengið? Hvaða óbrjálaður maður getur falið Samfylkingu Össurar Skarphéðinssonar að semja um aðild Íslands að Evrópusambandinu?