Þriðjudagur 21. október 1997

Einn hvimleiðasti þátturinn í prófkjörum stjórnmálaflokkanna er sá áróður sumra frambjóðenda að þeir séu fulltrúar ákveðins hóps og sá hópur „þurfi að EIGA öflugan talsmann“. Vinsælustu hóparnir eru konur, ungir, gamlir og íþróttamenn. Nú geta einstaklingar sem dregnir eru í þessa dilka vafalaust átt eitthvað sameiginlegt en er það ekki heldur dapurt að fara fram á stuðning manns til stjórnmálastarfa af því að maður fæddist um svipað leyti eða hefur líka gaman af boltanum?

Í Vísbendingu á dögunum var vikið að hópi fólks sem hefur myndað samtök þeirra sem fæddust fyrir stríð og útifundi sem hópurinn hélt á Austurvelli og verður vafalaust hafður í minnum þaðan í frá sem hingað til. Í Vísbendingu segir svo frá: „Fundur aldraðra á Austurvelli vakti talsverða athygli. Um það er ekki annað en gott að segja að menn hugi að sínum hagsmunum. Engir hafa þó haft lengri tíma til þess að búa sér í haginn en þeir sem komnir eru á efri ár. Það er athyglisvert að hópurinn gerir nú kröfur á hendur ríkinu um góðæri. Ríkið býr hins vegar ekki til verðmæti heldur dregur úr hagkvæmni með millifærslum. Það er sárt að komast ekki að því fyrr en of seint að ekkert kemur í stað fyrirhyggju einstaklingsins. Ríkinu er ekki að treysta.“