Frá því var greint í gær að í breska bænum Great Somerfield gengju börn nú um kjökrandi þar sem róluvöllur þeirra hefði lotið í lægra haldi fyrir öflugum andstæðingi. Hvorki meira né minna en sjálft Evrópusambandið, Skrifræðisgötu 1-17a, Brussel, hefði lýst stríði á hendur róluvellinum með þeim árangri að þar verður ekki rólað frekar að sinni. Málavextir eru í sem stystu máli þeir að undanfarinn aldarfjórðung hafa verið rólur á vellinum og þessi tuttugu og fimm ár hafa börn leikið sér í þeim slysalaust. Sérsveitir Evrópusambandsins þefuðu hins vegar uppi að rólurnar uppfylltu ekki öryggisreglu BSEN 1176 og hafa rólurnar því verið teknar niður. Engu skiptir þó enginn maður hafi nokkurn tíma slasast í rólunum þrátt fyrir aldarfjórðungsbrot á nauðsynlegum öryggisreglum númer BSEN 1176. Það verður sko að tryggja öryggi barnanna því ef einhvern tíma slasast einhver – eins og alltaf getur gerst hversu strangar sem öryggiskröfur eru – þá vill enginn sitja uppi með stóð fréttamanna sem spyr hver verði „látinn sæta ábyrgð á því að öryggisreglur voru ekki uppfylltar“.
Það er alltaf verið að setja nýjar og nýjar öryggisreglur. Og alltaf skulu ólafarrúnar fréttastofannna vera mættar ef einhvers staðar kemst upp að einhver hefur ekki uppfyllt nýjasta staðalinn. Alvarlegt foreldri og einhver sérfræðingur í barnaverndariðnaðinum koma í viðtöl og hinn seki lítur út eins og maður sem vísvitandi leggur börn og bjargarlaust fólk í lífshættu. Og það eru ekki einungis börnin – blessuð börnin – sem verið er að „vernda“ með endalausum öryggisreglum. Evrópusambandið gerir látlausar og sífellt flóknari og dýrari kröfur til atvinnufyrirtækja og skipar þeim að gera „öryggisúttekt“ á hverju smáatriði. Þannig sagði Vefþjóðviljinn frá því í fyrra að fyrirtækjum virðist gert að líta svo á að sérhver starfsmaður sé í sjálfsmorðshugleiðingum og hvert einasta áhald geti verið stórhættulegt tól. Hefur þetta gríðarlegan kostnað og fyrirhöfn í för með sér, sem vitaskuld kemur niður á fyrirtækinu og starfsmönnum þess, þó höfðingjunum í Brussel sé nákvæmlega sama. Klikkunin gengur svo langt að litlu skosku fyrirtæki var til dæmis gert að skila inn „hættumati“ vegna flókins og hættulegs búnaðar: lítils yddara.
Auðvitað er eitt og eitt dæmi um dellureglu engin allsherjarsönnun þess að Evrópusambandið – eða tiltekið þjóðríki – sé ómögulegt. En dæmin eru hvorki eitt né tvö. Evrópusambandið er gríðarlegt ofstjórnarbákn skrifræðisins, þó allt sé gert í nafni nútíma stjórnarhátta, nýrra viðhorfa og neytendaverndar. Það yrði óbætanlegt ef ofstækismönnum tækist að véla Íslendinga inn fyrir dyr þess, þær dyr sem engum er hleypt út um ef hann einu sinni álpast inn. Og enginn þarf að ímynda sér eitt andartak að það sé aðeins „fiskveiðistefna Evrópusambandsins“ sem fælir sæmilegt fólk frá því að ljá máls á inngöngu í Evrópusambandið. Ofstjórnin, skrifræðið og yfirgangurinn eru langtum verri og er þá mikið sagt.
En gaman væri ef litla sagan af stríði Evrópusambandsins og barnanna í Great Somerfield yrði til þess að opna augu manna fyrir eðli og afleiðingum „Evrópusamkenndarinnar“. Auðvitað gerir Vefþjóðviljinn sér engar sérstakar vonir tengdar þessu eina dæmi, en það væri bara svo gaman ef það myndi marka upphafið að endalokum ófreskjunnar í Brussel. Þá fengist nefnilega loksins botn í þau fleygu orð: „nú er hún gamla Grýla dauð, gafst hún upp á rólunum“.