Vefþjóðviljinn 38. tbl. 19. árg.
Líkt og fyrirspurnir Brynhildar Pétursdóttur þingmanns Bjartrar framtíðar til umhverfisráðherra um matarsóun bera með sér er henni þetta ekkert léttmeti heldur alvörumál.
En matarsóun felst ekki aðeins í því að ljúka ekki af diskinum sínum eða fleygja gömlum kálhaus úr ísskápnum.
Fyrir tæpum tveimur árum voru sett lög sem nánast skylda íslensk olíufélög til að hefja innflutning á eldsneyti úr matjurtum á borð við repju, hveiti og maís.
Margir telja að með því að setja þessi matvæli á bíla aukist líkur á því að einhver fái ekkert að borða, svelti vegna lagasetningar langt í burtu.
Ætla má að til að fullnægja 5% íblöndun maís-etanóls þurfi að flytja inn að minnsta kosti 10 milljónir lítra af etanóli til að blanda í bensín fyrir íslenska bílaflotann.
Með þeim maís sem þarf til að framleiða 10 milljónir lítra af etanóli væri hægt að brauðfæða 100 þúsund manneskjur í heilt ár.
Íslendingar munu greiða meira fyrir matjurta-etanólið en venjulegt bensín og ekkert bendir til að etanólið sé umhverfisvænna.
Hvað er hægt að kalla þetta annað en hryllilega matarsóun?