| We have 50 million Muslims in Europe. There are signs that Allah will grant Islam victory in Europe without swords, without guns, without conquests [they will] turn it into a Muslim continent within a few decades. … Europe is in a predicament, and so is America. They should agree to become Islamic in the course of time, or else declare war on the Muslims. |
| – Moammar al-Gaddafy, leiðtogi Líbýu, 10. mars 2006. |
Á 
dögnum kom út ein mikilvægasta bók ársins, eins og Vefþjóðviljinn hefur raunar áður minnst á. Bókin Íslamistar og naívistar fjallar um eitt alvarlegasta umhugsunarefnið sem Vesturlönd standa frammi fyrir; uppgang íslams í álfunni og hvort og þá hvernig eigi að bregðast við honum. Það er mikill einfeldningsháttur ef menn halda að þar sé bara óhætt að yppta öxlum, að annað hvort séu uppgangurinn og áhrif hans stórlega orðum aukin, eða þá að hann geti ekki gert neitt til, sé bara ágæt blöndun til að „auðga menningu okkar“. Vesturlandabúar verði einfaldlega að gefa eftir ýmis grundvallargildi sín og þá verði allt í lagi og allir vinir. Önnur Vesturlönd hafa gert ýmis mistök á þessu sviði á liðnum árum, og af umræðu á Íslandi virðast margir ákafir í að þau verði leikin eftir hér. Bókin Íslamistar og naívistar er vel til þess fallin að opna slík augu, að minnsta kosti örlítið um örstutta stund.
Eitt það versta sem íslamistar vita, er ef múslimi gengur af trúnni og tekur upp kristindóm. Það fólk lifir margt hvert í stöðugum ótta undir ofsóknum og hótunum fyrrum trúbræðra, við mismikla vernd og skilning vestrænna yfirvalda. Oddvitar samtaka fyrrverandi múslima, bæði í Þýskalandi og Hollandi, neyðast til að vera undir samfelldri lögregluvernd. Á dögunum sagði breska blaðið The Daily Telegraph frá könnun sem sýndi að 36 % múslima teldu að þeir sem gengju af trúnni væru dauðasekir. Í sjö múslimalöndum er nú dauðarefsing lögfest við því að kasta trúnni og Pakistan gæti fljótlega orðið áttunda ríkið.
Í The Daily Telegraph var rætt við Patrick Sookhdeo, kristin fyrrverandi múslima, sem sagði frá fundi sem breski krónprinsinn hafði átt með nokkrum leiðtogum breskra múslima:
| All four schools of Sunni law, as well as the Shia variety, call for the death penalty for apostates. Most Muslim scholars say that Muslim religious law – sharia – requires the death penalty for apostasy. In 2004, Prince Charles called a meeting of leading Muslims to discuss the issue, I was there. All the Muslim leaders at that meeting agreed that the penalty in sharia is death. The hope was that they would issue a public declaration repudiating that doctrine, but not one of them did. |
Þetta sýnir svolítinn hluta þess sem við er að eiga. Uppgangur íslamismans er ekkert gamanmál sem hægt að er að leiða hjá sér með snakki um fjölmenningu. Hvert einasta atriði í vestrænum gildum sem gefið verður eftir, verður til þess að hleypa íslamistum kapp í kinn. Og það kemur bæði niður á Vesturlandabúum sem og hófsömum múslimum sem flust hafa til Vesturlanda og vilja þar lifa sínu lífi í friði, lausir undan ofríki íslamistanna.
Bókin Íslamistar og naívistar er nauðsynlegt innlegg í þá umræðu sem fram fer nú víðar og víðar á Vesturlöndum. Hún kom út í Danmörku á síðasta ári og var meðal allra söluhæstu bóka ársins þar. Danir voru líka búnir að gera mörg þau mistök sem Íslendingar eiga eftir. Hún fæst í Bóksölu Andríkis og kostar þar kr. 1990 heimsend. Þetta er bók sem hugsandi fólk kaupir fyrir sjálft sig og vini sína.
ÁÁ ratugum saman hafa verslunareigendur afþakkað ýmsar vörur frá framleiðendum og innflytjendum án þess að blaðamenn hlaupi upp til handa og fóta og það verði stórmál í fjölmiðlum. Jafnvel vörur sem hafa verið lengi í hillum verslana víkja fyrir öðrum. Daglega skipta verslunarkeðjur um svonefnda birgja og sumir þeirra fara í kjölfarið á hausinn. Aðrir taka við. Við þessu er ekkert að segja. Kaupmenn bera ábyrgð á vörúrvali í verslunum sínum. Ef þeir sinna ekki kröfum neytenda fara þeir sjálfir á hausinn.
Í sumar var hætt að selja tímarit nokkurt í nokkrum kjörbúðum. BLAÐAMENN eru enn að skrifa um málið og álykta um það í samtökum sínum. Að neita að selja framleiðslu blaðamanna er líkt við „handrukkun“. Þeir sem neita að selja einhver blöð „skeyta hvorki um reglur né lög í samfélaginu“ og sýna „grímulaust ofbeldi“.